ريچارد شکنر درباره‌ي اين اثر گفته است: «چشم‌اندازهاي آيين‌هاي نمايشي مشارکت در يک کار بزرگ است. چگونه اجرا در سياست، علم پزشکي، دين، سرگرمي ‌هاي عامه‌ پسند و تعاملات رودرروي عادي مورد استفاده قرار مي‌‌گيرد؟ چه شباهت‌‌ها و تفاوت ‌هايي بين اجراي زنده و اجراي واسطه ‌اي وجود دارد؟ روابط متنوع و پيچيده بين بازيگران تماشاگران، ايفاگران نقش، نويسندگان و کارگردانان را مي‌ توان به‌صورت مستطيل و يک اجراي «چهارجانبه» تصور کرد. مطالعه‌ي تعاملات (گاهي اوقات آسان، گاهي پرتنش) ميان سخنرانان اجراي چهارجانبه، همان چيزي است که در مطالعات اجرا صورت مي ‌گيرد.