يكي از مهم‌ترين رويكردها در بررسي تحولات تاريخي، رويكرد جامعه شناسي سياسي است. در اين رويكرد، تاريخ با توجه به دستگاه‌هاي باز توليدكننده نظم اجتماعي و سياسي، بررسي مي‌شود. بدين ترتيب و براساس اين روش،‌ تاريخ مي‌بايد چگونگي تكوين و تحول همين دستگاه‌ها و نظم ناشي از آن را توضيح دهد. در واقع نگاه ياد شده، نوعي تبارشناسي است كه در فهم معضلات جامعه مورد مطالعه و كشف راه‌حل‌هاي آن به ما ياري مي‌‌رساند. اهميت اين مسئله به ويژه در جوامعي كه در حال گذار از ساختار سياسي سنتي به ساختارها و نهادهاي دمكراتيك هستند،‌ بيشتر نمايان مي‌شود.