هگل متفكري مدرن و نظام مند است و انديشه اش در ارتباط با روايت هاي عظيم غايت شناختي. در مقابل فوكو متفكري پسامدرن و پساساختارگر است اما به رغم تمايزات مابين آنها، انديشه هاي هر دو ضمن ارتباط مشترك با فلسفه از بعضي و دوگاني هاي فلسفه سنتي با عنوان هاي: سوژه/ ابژه، تئوري/ عمل،عام/ خاص،علت/ ماهيت،و ذهن و بدن فراتر مي رود. هدف نويسنده در اين كتاب مقايسه و نشان دادن تمايزات و تشابهات پديدارشناسي هگل و تبارشناسي فوكو است، كه اولي ريشه در تجربه آگاهي انسان دارد و ديگري سرمنشاش به تبارشناسي اخلاقي نيچه مي رسد و به زعم نويسنده هر دو رويكرد با فراروي از تفلسات سنتي، استوار به دانش غيربنيادي هستند.