توپ به جستجويش آمده، به رويش لبخند زده، بر پايش نشسته. توپ به بازيكن نياز داشته و بازيكن به توپ. آن‌ها رقص‌كنان جلو رفته‌اند و جلو... زمان سپري شده و توپ بي‌وفا،‌دل از بازيكن كنده و بازيكن را تنهاترين تنهاي دنيا كرده. بازيكن كفش‌ها را درآورده، آب دهانش را قورت داده و گوش‌هايش را گرفته تا نفرين «تمام شده‌اي، تمام» را نشود... پيراهن‌هاي هميشه تك‌ نگاري‌هاي شاعرانه حميدرضا صدر درباره بزرگان دنياي فوتبال از جوزپه مئاتزا تا فرانتس بكن‌بائر است، از پله تا ديگو مارادونا، از روبرتو باجو تا اليور كان، از اريك كانتونا تا آلساندرو دل پيرو، از تيري آنري تا زين‌الدين زيدان، از كريستيانو رونالدو تا ليونل مسي... همه اين‌جا هستند؛ چشم در چشم عاشقان سينه‌چاكي كه گاهي دعاي خير سر داده‌اند و گاهي نفرين كرده‌اند؛ هم رفيق بوده‌اند و هم جلاد.