در طي ده سالي كه دانشجوي فلسفه بوده‌ام، هر گاه متني دست مي‌گرفتم و كلمات فيلسوفي را مي‌خواندم، احساس مي‌كردم از نقطه درستي آغاز نكرده‌ام. كلمات فيلسوف مانند رموزي بودند كه خبر از گذشته‌اي مي‌دادند كه من از آن بي‌خبر بودم. هر چه بيشتر مي‌خواندم، بيشتر حس مي‌كردم اگر آن گذشته مجهول را نشناسم، از كلمات كتابي كه در دست دارم هيچ بهره‌اي نخواهد برد. طولي نكشيد كه پي بردم اين گذشته مجهول را بايد در كلام فيلسوفان باستان يونان يافت، همان‌هايي كه خشت اول فلسفه را گذاشتند.