روان شناسي فلسفي ويتگنشتاين سنت هاي دکارتي، تجربي مشربانه و رفتاري را تضعيف کرد. ويتگنشتاين به جاي شيء انديشنده ي دکارتي انسان را مي نشاند-وحدتي نفساني-جسماني، نه روان يا نفسي متجسم-موجودي زنده در جريان پرسيلان زندگي. چرا که موجودهاي انساني اند، نه ذهن (نفس) ها ، که در مي يابند و مي انديشند، اميال دارند و عمل مي کنند، احساس شادي و غم مي کنند. ويتگنشتاين، در نقطه ي مقابل برداشت دکارتي و تجربي مشربي از امر ذهني هم چون قلمرو دروني تجربه ي انفسي و ذهني که به نحو تصادفي و احتمالي با رفتار جسماني پيوند دارد، امر ذهني را اساسا متجلي در شکل هاي رفتار انساني مي شمرد که بدين گونه امر دروني را جلوه مي سازد.