مي‌گويند از جايي به بعد، شخصيت ما آدم‌ها تغيير نمي‌كند اما واقعيت آن است كه نقاب‌ها ثابت‌اند درون ما تغيير مي‌كند، تحول مي‌يابد و گاه متناقض مي‌شود با آنچه بوده اما تظاهر كردن ما، يا نقشي كه بازي مي‌كنيم و به عنوان نقاب بر چهره زده‌ايم در ظاهر، بدون تغيير مي‌ماند. همه‌ي اشكال‌ اين دنياهاي دو نفره در نپذيرفتن تفاوت‌هاست حتي اگر شكل دنياي او را بپذيريم باز هم در نقاب خود چيزي غير از آن نشان مي‌دهيم. ما گاهي ظاهر خود را به نام تعصب، به نام عقيده يا رسوم زندگي حفظ مي‌كنيم و اين‌گونه پس مي‌زنيم همديگر را بدون آن كه قبول كنيم كنار آمدن با اين تفاوت‌هاست كه زندگي را استوار و پابرجا مي‌كند: مثل رنگ قرمز روي برگ‌هاي سبز!