وقايع‌نگاري‌هاي الجزاير مجموعه‌اي است از مقالات و يادداشت‌هايي كه آلبر كامو از سال 1939 تا 1958 درباره زادگاهش الجزاير نوشت. او در اين دوره پرآشوب كه به فقر، كشتار، جنگ‌هاي داخلي و اختلاف‌هاي عميق سياسي منجر شد، سعي كرد راوي روح‌الجزايري باشد كه مي‌شناخت. بي‌هيچ مساحمه و مصالحه‌اي با يكي از طرفين درگيري. او در سفري به يكي از مناطق فقيرنشين اين كشور، القبائل، رفت و روايت كرد چگونه تبعيض‌هاي جدي انسان‌ها را در آن‌جا نگه داشته و حالا آن‌ها مي‌خواهند اتقام بگيرند. اين روزها سال‌هاست كه از استقلال الجزاير و ماجراها و درگيري‌هاي روشنفكران درباره‌اش گذشته اما اين يادداشت‌ها انگار كهنه‌شدني نيستند. اين مقالات نشان‌دهنده روح بزرگ و وسعت ديد نويسنده‌اي است كه مي‌كوشيد از استبداد در هر شكلش تبري جويد و عليهش بايستد. بسياري از اين يادداشت‌ها در روزنامه‌هاي گوناگون منتشر شده و در سال 1958 به درخواست ناشر كامو تدوين‌شان مي‌كند و مقدمه‌اي درخشان بر آن‌ها مي‌نويسد. اين كتاب نشان مي‌دهد كاموي غيرداستان‌نويس چه قدرتي دارد در يادداشت‌نويسي و روزنامه‌نگاري و چگونه مي‌تواند در فضايي شعارزده و احساسي تامل كند و از خرد و عقل بنويسد تا خون‌هاي كم‌تري ريخته شوند. مقالاتي كه نام او را به عنوان يك روشنفكر پرطنين كرده‌اند، حتي بعد اين همه سال كه از مرگش مي‌گذرد.