همواره اين كلمات هستند كه در شكستن سد دنيوي و فاني به من ياري مي‌رسانند. چيزي در روح شعر، يعني كاملا شكل و نغمه دقيقش، مرا موظف مي‌كند كه آن را در قالب كلمات درآورم. چنين فعاليتي راهي است براي رهايي از خيال واهي زمان. شعر سرعت زمان را كاهش مي‌دهد، آن را نگه مي‌دارد و ما را از دستش رها مي‌سازد؛ چه شعرگونگي كلمات در ادبيات باشد، چه شعرگونگي آواهاي موسيقي.