زخم‌هايشان چنان كهنه و چنان تازه بود، چنان متفاوت و شايد چنان عميق كه درماني برايشان متصور نبود. اما براي لحظه‌اي گذرا، توانستند آن‌ها را همچون بانك قمار روي هم بگذارند و درد را ميان خودشان قسمت كنند بي‌آنكه بپرسند نام اين جراحات چيست و صاحبانشان كيست. براي لحظه‌اي گذرا، توانستند جهاني را كه در آن بودند انكار كنند و جهان ديگر بسازند كه همان اندازه واقعي باشد. جهاني كه در آن مردم دستور مي‌دهند و سربازها به قطره گوش احتياج دارند تا بتوانند خوب بشنوند و دستورات را خوب اجرا كنند.