هيپنوتيزم نوعي رابطه‌ بين شخصي است كه در آن بيمار محدوديت‌هاي فزاينده درباره‌ پذيرش حسي خود را اجازه مي‌دهد و تمام محرك‌هاي نامربوط را به جز ‌‌‌آنهايي كه درمانگر مورد توجه وي قرار مي‌دهد از ذهن خارج ‌مي‌سازد. آنچه اهميت دارد عمق هيپنوتيزم‌ (خلسه) نيست، بلكه ميزان همدلي و شركت هيجاني بيمار در رابطه درمانگري است.