هنر می‌تواند صدا و احساس نهفته در انسان را شکوفا سازد؛ شوق و شادی برانگیزد. تخیل، رویا و آرزوهای ما را زنده نگه دارد. اتحاد، هم‌آهنگی، فداکاری و پیوندهای انسانی ایجاد کند. عشق و نفرت، امید و انتظار برمی‌انگیزد. هنر ضمن این که می‌تواند انسجام و هم‌بستگی جمعی بیافریند در عین حال این پتانسیل را نیز دارد که جامعه را برای پذیرش گوناگونی، تکثر و تحمل صداهای مخالف (جامعه‌ی چند صدایی) آماده و تجهیز کند... نهادهای قدرت در جامعه‌های بسته و استبدادی، نشان داده‌اند که هنر را وسیله و ابزاری برای تغییرات مورد نظرشان تلقی می‌کنند. ابزاری که می‌تواند و باید در خدمت نظام حکومتی باشد. آن‌ها با ایجاد محدودیت در راه آفرینش خلاق و آزاد هنرمندان، از آنان صرفا برای هدف‌های ایدئولوژیک سیاسی‌شان و استمرار نظم تک صدایی، بهره می‌گیرند. اما وجدان بیدار و حساس اکثر هنرمندان اجازه نمی‌هد هنر آن‌ها در خدمت سیاست اختناق و تحمیق جامعه به کار برده شود. در نتیجه آن‌ها غالبا در مقابل زورگویی و جباریت صاحبان قدرت، ایستادگی می‌کنند...