دون‌خوان مدعي بود دنياي ما كه معتقديم بي‌نظير و مطلق است فقط يك دنيا در ميان دسته‌اي از دنياهاي متوالي است كه همچون لايه‌هاي پياز نظم و ترتيب يافته. او اظهار داشت كه حتي اگر ما از لحاظ انرژي در وضعي باشيم كه فقط دنياي خودمان را مشاهده و درك كنيم؛ هنوز توانايي آن را داريم كه به قلمروهاي ديگر گام نهيم؛ قلمروهايي كه به اندازه دنياي خودمان حقيقي؛ منحصر بفرد؛ مطلق و جذاب است.