کتاب حاضر تحليل سير مفهوم «وجود» و «هستي» در نزد بزرگترين فيلسوفان سنت غربي است. نويسنده معتقد است که وجود در تاريخ فلسفه به دست فراموشي سپرده شده و فيلسوفان همواره امري غير از وجود را سرلوحه تحقيقات فلسفي خود قرار داده اند. در واقع نويسنده معتقد است که بزرگ ترين فيلسوفان سنت مابعدالطبيعه غربي، از پارمنيدس و افلاطون و ارسطو گرفته تا دکارت و کانت و هگل، اصحاب اصالت ماهيت بوده اند و حذف و طرد «وجود» از مابعدالطبيعه منجر به ايجاد مابعدالطبيعه هايي نامنطبق با نظام وجودي عالم شده و حتي اگزيستانسياليسم معاصر با دعوي بازگشت به وجود از درک حقيقي وجود بازمانده و شبحي تهي را جانشين آن کرده است. در اين ميان تنها يک فيلسوف از اين آزمون سرافراز بيرون آمده است و او کسي نيست جز تحليل هاي ژرف و موشکافانه نويسنده از فيلسوفاني همچون افلاطون، ارسطو، ابن سينا، ابن رشد، آکوئيناس، كانت، هگل و کي ير کگارد به اين کتاب عمقي درخور توجه داده است. نگاه يک فيلسوف غربي به نزاع اصالت وجود و ماهيت و تحليل او از اين مسئله که عمده مشکلات مابعدالطبيعه هاي سنتي و فلسفه هاي معاصر را در تمايل آن ها به اصالت ماهيتي مي داند، به راستي خواندني و آموختني است.