رانلد هيمن پايه ي کتاب کوچک اما بسيار گيرا و فکرانگيز خود را نه بر يک نيچه بلکه بر نيچه هاي متعدد و مجموعه ي ناپايدار صدا ها و آواهاي متناقص نهاده است. همين صداهاي رنگ رنگ سبب شده بود که هم روزگاران نيچه زبان طعن بدو دراز کنند و تفکر او را پراکنده، بي انسجام و متناقض ارزيابي کنند، اما دست کم نمي توان از اين واقعيت سخن به ميان نياورد که بيش تر آن دستگاه ها و نظام هاي منسجم و يکپارچه ي فلسفي استوار بر يقين و ايقان در نخستين برخوردها با سده ي نو، در گردش سده ي کهنه يه سده ي بيستم، با بي آبرويي از پا درآمدند و شايد در تاريخ هاي فلسفه سخني از آن ها به ميان آيد اما گفتارهاي پراکنده، بي انسجام و آشفته ي نيچه مدرن تر از همه ي مدرن ها ماندگار، تاثيرگذار و بحث انگيز شدند.