نمادها و تمثيل‌ها همواره در تاريخ اديان و اعماق ذهن و روان بشر، از تداوم، وحدت و ثبات خاصي برخوردارند و بر مبناي ساختارهاي مشابه به پيش مي‌روند. نمادهاي شاعرانه همواره تجسم و تبلور رازهاي ناخودآگاه فردي و جمعي هرقوم و تمدني است؛ نمادهاي ناب طبيعي از گذشته تاکنون از وجهه‌اي قدسي و روحاني برخوردار بوده‌اند. گياهان و عناصر نباتي در شکل رمزي و نمادين خود نمايانگر ارتباط عالم ناسوت با عوالم برتر بوده‌اند و موضوعاتي چون مراتب وجودي، گياه‌تباري انسان، تناسخ در قالب تصويرپردازي‌هاي نباتي، اسطوره درخت کيهاني، درختان مذهبي و همگي گوياي تداخل عوالم انساني با عوالم طبيعي گياهي و نمايانگر اتصال روح به عالم بالا هستند. نگارنده در کتاب حاضر به مطابقت نمادها و رمزها و کاربردهاي ادبي نباتات با متون برجسته منظوم فارسي از آغاز تا قرن هشتم و نيز اشعار پنج شاعر بزرگ معاصر نيما، فروغ فرخ‌ زاد، سپهري، اخوان ثالث، و شاملو پرداخته است. وي آن دسته از مرزها و نمادها در شعر فارسي را بررسي مي‌کند که از جنبه تحليلي و قدسي برخوردار هستند و در ادامه کاربردهاي ادبي نباتات و مواردي را که صرفا جنبه تصوير دارند بررسي کرده است.