اين كتاب، كه به ظاهر پيوندي با تاريخ ايران ندارد و چنان مي‌نمايد كه گزارشي است از چگونگي دستگاه خلافت عباسي در بغداد، اگر به دقت بررسي شود سرشار از نكاتي است كه براي شناخت اوضاع اجتماعي و تاريخ ملت ما در گذشته آگاهي آن لازم است. گذشته از نكات تاريخي و اجتماعي، گزارش بسياري از رسم‌ها و آيين‌هاي ايراني در اين كتاب به عنوان رسوم دستگاه خلافت عباسي در بغداد آمده است كه شواهد تاريخي نشان مي‌دهد اين رسم‌ها در ايران قديم رواج داشته و در دوره اسلامي به مركز خلافت بغداد راه يافته و خود را به گونه‌اي اسلامي محفوظ نگاه داشته است. نكته ديگري كه اهميت اين كتاب را در مسائل ايران‌شناسي مسلم مي‌دارد واژه‌هاي پارسي نغزي است كه مولف در متن عربي كتاب به كار برده و نفوذ روشن و صريح زبان فارسي را در زبان عربي نشان مي‌دهد. بسياري از اين واژه‌ها امروز در فارسي متروك شده و بعضي از آن‌ها در متون قديم فارسي نيز به كار نرفته و يا اگر رفته در متون موجود فارسي نشاني از آن‌ها نداريم... بر روي هم كتابي است كه در نوع خود كمتر مانندي دارد و بي‌هيچ گمان براي شناخت تاريخ ايران به نكات بسياري از اين كتاب نيازمنديم.