جيمز وود در اين كتاب خاطره و نقد ادبي را به نحوي شگرف به ‌هم آميخته و به كمك آن ارتباط بين داستان و زندگي واقعي را نشان داده است. او استدلال مي‌كند كه، در ميان همه‌ي هنرها، ادبيات داستاني داراي توانايي منحصربه فردي براي توصيف شيوه‌ي زندگي ماست، و مي‌تواند نهاد زندگي را از مرگ و فراموشي تاريخ نجات دهد. وود عمل خواندن و درك كردن را در اين‌جا يكي از مقدس‌ترين فعاليت‌هاي شخصي انسان مي‌شمارد و بحث‌هاي درخشاني درباره‌ي چند اثر ادبي مطرح مي‌كند. او در اين كتاب رابطه‌ي صميمي خود با كلمه‌ي مكتوب را آشكار مي‌سازد. نزديك‌ترين چيز به زندگي كه فقط كتابي موجز با استدلال‌هاي محكم درباره‌ي ادبيات داستاني‌ست، بلكه شرح شخصي وجدآوري است از تعمق درباره‌ي هم‌دستي پرثمر ميان خواننده و نويسنده و منتقد.