هدف اين بررسي، نه تنها يك تحليل روان‌كاوانه، بلكه ساخت‌شكني يك شاهكار ادبي با ديدي روان‌تحليل‌گرانه است. به اين قصد، بوف كور يك بار ديگر، با نگاهي متفاوت، خوانده مي‌شود. نگاهي كه به تاريخ فرهنگي‌ما، آن‌گونه كه هدايت آن را زيسته و در آثارش نقش بسته و به اسطوره كشي‌هاي هدايت توجه دارد، به اين كه او، با آن پيوند و آشنايي دروني عميقي كه با فرهنگ و اسطوره‌هاي سرزمينش داشت، چرا گزليك اسطوره‌كشي به دست مي‌گيرد و به جان همه اسطوره‌هاي وازده و از كار افتاده مي‌افتد. تا سرانجام روشن شود كتابي كه بيش از نيم قرن به عنوان مشوق خودكشي و مرگ‌خواهي شناخته شده و شعار مرگ، مرگ در سراسر آن شنيده مي‌شود و خودكشي نويسنده آن نيز گواه همه اين‌ها شده، در واقع منادي هراس از مرگ، آرزوي جاودانگي و خواست زندگي است.