در سال 1357 توفاني سركش در مدت كوتاهي كشور را درنورديد و فرزندان ايران مدرن، كه شب و روز در ميانشان شاه دوستي و غرب‌گرايي ترويج شده بود، بساط شاهنشاهي را براي هميشه برچيدند و به اين ترتيب، از ميان همه نيروهاي سياسي ايران، از چپ‌گرايان گرفته تا روشنفكران ليبرال، هماي قدرت به ناگاه برشانه روحانيت نشست؛ اما چرا و چگونه؟ چه منطقي بر اذهان ايرانيان حاكم بود و چه شد كه آنان با پشت كردن به مظاهر نوگرايي، «جمهوري اسلامي‌» را ترجيح دادند؟ چرا جامعه ايراني راهي برخلاف سكولاريسم، موج غالب جهاني، در پيش گرفت؟ چرا مردم ايران از ميام همه مخالفان رژيم پهلوي، كه در ميان آنان سياست‌مداران كار كشته، متخصصان برجسته و مبارزان با صداقت و وطن‌پرست از چپ و راست بودند، روحانيان و نظام پيشنهادي آنان را برگزيدند؟ و سرانجام اين كه نبرد قدرت در اين سرزمين به چه سويي رفت؟ در اين كتاب تلاش شده است با تكيه بر روش‌هاي علمي و فارغ از نگاه‌هاي ايدئولوژيك به اين پرسش‌ها پاسخ داده شود.