در زمان ما يك نخبگي اجباري وجود داشت. امكان چاپ، ساده نبود، ادبيات و همينطور چاپ اثر قداست خاص خودش را داشت و حتي ميان مردم عادي هم ديده مي‌شد كه مثلا براي اثبات حرفشان، مي‌گفتند من خودم در فلان كتاب ديدم؛ يعني كتاب نوعي حجت بود. در آن شرايط، از كسي كه كتابي متشر مي‌كرد، توقع ديگري مي‌رفت كه يك سر و گردن بالاتر باشد. اين نخبگي مثل قانوني نانوشته بود...