اين كتاب تحليلي است بر آثار ميشل فوكو، از جمله: تاريخ ديوانگي در عصر كلاسيك، مراقبت و مجازات، بيماري‌هاي رواني در روان‌شناسي، نيچه- تبارشناسي و تاريخ. فوكو در آثار خود كوشيده است ثابت كند كه وقتي علم و قدرت در گردونه نهادي قرار گيرد، ماهيت عيني و برون ذات مي‌يابد و انسان‌ها در اين راستا به شي بدل مي‌شوند. وي با راهبردهاي افرادي چون لويي اشتراوس، ژان لاكان و لويي آلتوسر همصدا بود كه بر نوعي گذر از گرايش‌هاي اومانيستي و ذهن‌مدار تأكيد داشتند.