آيا به زندگي در ميان فجايع در ظاهر آزادي بخشي عادت كرده‌ايم كه هر روز بيشتر از پيش، روح بلندپرواز انساني‌مان را به بند مي‌كشند؟ آيا هنوز مي توانيم بي‌دغدغه، لب‌هايمان را به نشانه لبخندي كش دهيم، آن هم زماني كه كودكي معصوم، دستهايش را در برابر دوربين عكاسي بالا مي‌برد؟ ادواردو گالئانو، نويسنده، فيلسوف و اديبي زاده شده در سرزمين استثمارها و تبعيدها، "دنياي وارونه"‌اي را به تصوير مي‌كشد كه در آن مردگان، آيينه‌اي در دست، از اين سو به آن سو مي‌خرامند؛ دست‌هاي آلوده به خون، حكم‌هاي حكومتي امضا مي‌كنند و كودكان فقير، اگر جان خود را به ضرب گلوله‌اي شليك شده از ناكجا آباد از دست ندهند، از شدت گرسنگي، كار و يا سرما، تلف مي شوند. اما باز در اوج استيصال پرنده خوشبختي بشريت، گالئانو، مدينه فاضله‌اي را ترسيم مي‌كند كه مي‌توان آن را ساخت؛ اگر ياد بگيريم حق "رويا داشتن" نيز، حقي است كه مي‌بايست ميان حقوق طبيعي انساني كه سازمان ملل اعلام مي‌كند، قيد شود...