يکي از ويژگي‌هاي بارز اين زندگي‌نامه که آن را از آثار مشابه متمايز مي‌کند، فضاي سايه‌روشني است که در آن زندگيِ ميخائيل باکونين، آنارشيست روس، و معاصرانش به تصوير کشيده شده است، آرمان‌گراياني که دوپارگي شخصيتي دارند و سرشان پر سودا است اما پايشان در بند واقعيات زندگي. شايد همين امر باشد که زندگاني او را اين چنين دلنشين کرده است. در اين کتاب ضمن آشنايي با بخشي از تاريخ اروپا در نيمه دوم قرن نوزدهم، همراه با باکونين در شهرهاي مختلف اين قاره براي تحقق عدالت و آزادي و برابري مبارزه مي‌کنيم و در خلوتش با او مي‌خنديم و مي‌گرييم و در نهايت نيز با تمام وجود طعم تلخ غربت را مي‌چشيم. ادوارد هلت کار همواره از اين اثر به‌عنوان بهترين اثر زندگي‌نامه‌اي خود ياد مي‌کرد. از نظر او، باکونين به يک معنا، «تجسم کامل روح آزادي در تاريخ» بود، پيامبري سودايي که همواره در پي نابودي نظم موجود بود و هدفي جز بر صدر نشاندن فرد در مقابل قدرت دولت نداشت. هرچند که آرمان‌هاي آنارشيستي باکونين به‌خاطر ويژگي‌هاي خاص خود هرگز عملي نشد، اما هشدارهاي او درباره خطرات نظام‌هاي ديکتاتوري هنوز هم جدي و راهگشاست.