چرا تعارضات اجتماعي به‌سرعت رو به وخامت مي‌گذارند و سر از کشمکشي جانکاه و بي‌پايان درمي‌آورند؟ ظاهراً همين مشکل در زندگي شخصي ما نيز وجود دارد، چه در مشاجرات زناشويي و بحث‌هاي بي‌پايانِ والدين با فرزندان و چه در اختلافاتمان در محل‌کار. ايان لزلي، نويسنده و روزنامه‌نگار بريتانيايي، ريشه اين مشکلات را نگاه يک‌سويه ما به تعارض و انتظارات نابجايمان از آن مي‌داند؛ ما گمان مي‌کنيم تعارض پديده‌اي صرفاً شناختي است و انتظار داريم بتوانيم ديگران را متقاعد کنيم و به اختلافات پايان دهيم. اما به نظر لزلي، تعارض با تمام وجود ما سروکار دارد. از نظر او تعارض نه‌تنها براي ساختن جامعه‌اي پويا ضروري است، بلکه هر نوع رابطه سالمي در گروِ آن است. تعارض ما را باهوش‌تر مي‌کند، فرايند تفکرمان را بهبود مي‌بخشد، و در هر کنش جسورانه مشترکي، از ازدواج گرفته تا کسب‌وکار و سياست‌ورزيِ دمکراتيک، نقشي حياتي ايفا مي‌کند. اما مسئله اين است که ما، نه به‌لحاظ زيستي و نه از نظر اجتماعي و تاريخي، آمادگي مخالفت‌ورزيِ ثمربخش را نداريم و بنابراين به دو راهبرد «ستيز» يا «گريز» متوسل مي‌شويم. لزلي با استفاده از بينش‌هاي فلسفي، انسان‌شناختي و روان‌شناسانه مي‌کوشد ماهيت تعارض را برايمان روشن کند و ضرورت وجود آن براي بقاي جوامعمان را به تصوير بکشد. او به‌سراغ متخصصان حل اختلاف مي‌رود، يعني روان‌درمانگران، روان‌شناسان، افسران پليس، بازجوها، ديپلمات‌ها، مذاکره‌کنندگان شرايط بحراني و مشاوران ازدواج و طلاق. لزلي ماجراها و تجربه‌هايي نامنتظره و آموزنده را نقل مي‌کند و جنبه‌هاي متنوع مديريت تعارض را واکاوي مي‌کند و سرانجام نکاتي کاربردي براي سامان‌دادن به اختلافات در عرصه فردي، گروهي و اجتماعي در اختيارمان مي‌گذارد.