نمايشنامه‌ي موقتي‌ها اين پرسش را مطرح مي‌‎کند: آيا انسان با سهم زمانيِ مشخصي از زندگي به دنيا مي‌آيد يا اين زمان نامشخص است؟ نمايشنامه جامعه‌اي را به تصوير مي‌کشد که در آن تاريخ مرگ هر فرد از بدو تولد مشخص است و به هرکس از قبل سهم مشخصي از زندگي داده شده است که مي‌تواند آن را به دلخواه خود تقسيم و مديريت کند. نمايشنامه‌ي ايمان، عشق، اميد داستان زن جواني را روايت مي‌کند که به‌دليل يک تخلف اداريِ بي‌ضرر مجبور است استقلال خودش را کنار بگذارد و تسليمِ جامعه‌اي خودمحور، بي‌رحم و مرد‌سالار شود. زني که براي بقا حتي حاضر است در زمان حيات جسدش را بفروشد. هر دو نمايشنامه در دلِ جامعه‌اي که در حال زوال اقتصادي است روايت مي‌شوند، نوعي بهشت سياه که نظم سرد و خشک آن حيات را به‌تمامي خفه کرده است.