اين کتاب که به عقيده‌ي خيلي‌ها مهم‌ترين اثر اشميت محسوب مي‌شه، داستان پيرمرد خواروبار فروش خيابان بلو، يعني موسيو ابراهيم و پسر يازده‌ساله‌اي به نام مومو که رفته‌رفته باهم وارد يک داستان عميق و ارتباطي خاص مي‌شن. اين داستان، يک پيام بسيار ارزشمند در خودش نهفته داره که هيچوقت به‌طور مستقيم به اون اشاره نمي‌شه، بلکه به‌صورت بسيار تردستانه، لابه‌لاي سطور کتاب مخفي باقي مي‌مونه. در بخشي از کتاب مي‌خونيم: «اشکالي نداره. عشقت به اون تا ابد مال خودته، حتي اگه ردش کنه، نمي‌تونه ازت بگيردش! کسي که اين وسط ضرر مي‌کنه، خود ميريامه، همين‌. چيزي رو که رها ميکني مومو، تا ابد مال خودته، اما چيزي که دودستي بهش بچسبي، براي هميشه از دست مي‌دي.»