طنز و طنزنويسي در ايران در حال يافتن جايگاه واقعي خود است و مي‌كوشد اين خلا محسوس در ادبيات غني و پربار ما را به نحو احسن پر كند. بهتر است پيش از پرداختن به موضوع كتاب به ارائه تعريفي از طنز بپردازيم و تصويري از گذشته طنز و طنزنويسي و هزل و هجو در ادبيات فارسي ارائه كنيم. در مقام تشبيه مي‌توان گفت قلم طنزنويس كارد جراحي است نه چاقوي آدمكشي. با همه تيزي و برندگي‌اش، جانكاه و موذي و كشنده نيست بلكه ارام‌بخش و سلامت‌آور است. زخم‌هاي نهاني را مي‌شكافد و مي‌برد و چرك و ريم و پليدي‌ها را بيرون مي‌ريزد. عفونت را مي‌زدايد و بيما را بهبود مي‌بخشد. گاهي خنده و شوخي، گذران و خفيف و زاييده نقص‌ها و اشتباهات كوچك و بي‌اهميت است و زماني تلخ و زهرآگين و ناشي از عيوب و مفاسد و گمراهي‌هايي كه مقام اخلاقي طبيعت بشري را تنزل مي‌دهند. پس هر چه مخالفت نويسنده و بغض و كينه او نسبت به حوادث زندگي شديدتر و قوي‌تر باشد، به همان نسبت طنز كاري‌تر و دردناك مي‌شود و از شوخي و خنده ساده و سبك به مرتبه اعلاي آنكه همان طنز واقعي باشد نزديك مي‌گردد.