پري اندرسون، فارغ از آثار و مطالعات تاريخي تاثيرگذارش (گذار از عهد باستان به فئوداليسم، تبارهاي دولت‌هاي استبدادي،مسائل انگلستان، جهان كهنه‌ي نو) درطول حيات فكري‌اش همواره دغدغه‌ي مواجهه با مجموعه‌ي نظريه‌ها و منظومه‌هاي فكري را داشته است. او در اثر حاضر، كه در سال 1976 منتشر شده است، با بررسي مجموعه‌ي نظريه‌پردازان متعلق به سنت ماركسيسم غربي و مقايسه‌ي آن‌ها با نسل‌‌هاي پيشين نظريه‌پردازان متعلق به سنت ماترياليسم تاريخي، به بررسي چرخش‌هاي فكري آنان و زمينه‌هاي سياسي - اجتماعي موثر بر اين چرخش‌ها مي‌پردازد: انتقال محورهاي اصلي نظريه از سياست و اقتصاد به فلسفه، تمركز بر مطالعه‌ي فرهنگ و در صدر آن هنر، تلاش براي يافتن تباري فلسفي براي ماركس و ماترياليسم تاريخي، كاهش روحيه‌ي بين‌الملل‌گرايي و فقدان مباحثات بين نظريه‌پردازان بر سر آثار درون همين سنت كه دست آخر هر نظريه‌پرداز را به جزيره‌اي جدا افتاده بدل كرد كه يكه و تنها بر كرسي استادي‌اش در دانشگاه تكيه زده است: و اين‌ها همه، در عين حال كه حاصل غياب جنبش‌هاي توده‌اي گسترده در اين دوران بود، در تشديد اين وضعيت و دامن زدن به فاصله گرفتن اين متفكران از توده‌ها نيز موثر بود.