در اين مقدمه خواننده محترم را دو نكته به عرض مي‌رسانم، يكي اينكه باغ شب‌نماي ما با گروهي از كلمات نوشته شده است كه در وقت خود گردش فعال داشته، در حوزه اشراف تهران مبادله مي‌شده‌اند و با روح زبان معاصر ما هم چندان غريبه نيستند، يعني گذشته از برخي واژه‌هاي نعش كه دوران مصرف‌شان ديري است سرآمده عموما معناي حسي دارند و چون به جاي خود در جمله تركيب شوند، نيازي به مرجع و فرهنگ و لغت دارند. و ما بر اين نكته حساس تاكيد مي‌كنيم به علت آنكه در ارتباط برق‌آساي صحنه و تماشاگر پيوند گوش و كلمه امري اجتناب‌ناپذير است، و در القاي مغناطيس دروني كلام روا نيست حتي يك واحد عاطفي زبان از بافت نحوي گفتار بيفند و لا معني از چرخه آهنگ رواني جمله خارج شود. و ديگر اينكه اگر بزرگان فن زبان ما گاه جسارت يا انحرافي در رفتار جمعي واژه‌ها و عبارت‌بندي الفاظ مشاهده مي‌كنند، عذري نداريم جز آنكه به لطف كريمانه از سر تقصير اين بنده بگذرند.