کتاب «مقدمه‌اي بر جامعه‌شناسي» آدورنو، با مسأله‌اي درباره آينده شغلي دانشجويان رشته جامعه‌شناسي و دغدغه‌هاي آن‌ها درباره امتحانات پايان ترم، آغاز مي‌شود؛ نکته‌اي که به باور يوسف اباذري اين کتاب را با مجلدهاي حجيم جامعه‌شناساني چون جورج ريتزر آمريکايي، که کار را با انديشه‌هاي بزرگ شروع و با آن‌ها نيز به پايان مي‌برند، متمايز مي‌کند. در بخشي از پيشگفتاري که يوسف اباذري بر اين کتاب نوشته، مي‌خوانيم: «آدورنو در اين کتاب مسئله تناقض‌ها و تضادها را از همان صفحه‌ اول پي مي‌گيرد. منظور آدورنو از تناقض، فقط عدم انسجام منطقي نيست، بلکه نديدن ميانجي‌ها نيز هست و منظور او از تضاد، همان تضاد ديالکتيکي است که در بطن جامعه سرمايه‌داري نهفته است. آدورنو از همان صفحات اول از تناقضي شروع مي‌کند که لاجرم جامعه معاصر درمورد آموزش عالي بدان دچار است. تناقضي وجود دارد ميان ميل تبديل دانشگاه به مدرسه با ارائه طرح درس، و مهم شمردن تفکر آزاد و مستقل در دانشگاه. نفس جامعه‌شناسي نيز از اين تناقض بري نيست، زيرا که جامعه‌شناسي سخن از جامعه‌اي مي‌گويد که تضاد عنصر اصلي آن است.