مشخصه ى نظام شقاوت آرتو اين است: مبارزه، مبارزه همه جا؛ اين مبارزه است که جايگزين حکم مي شود. اما نکته ى عميق تر اين که اين خود شخص مبارز است که "مبارزه" است: مبارزه بين اعضاي اوست. اما مبارزات بيروني، مبارزات برعليه ديگري، خود را از طريق مبارزات بين [چيزي] توجيه مي کنند که ترکيب نيروهاي درون يک مبارز را تعيين مي کنند. پس مبارزه برعليه ديگري مي بايست که از مبارزه بين خود تفکيک شود. مبارزه بر عليه ديگري سعي در نابود کردن يا دفع يک نيرو دارد (نبرد عليه "قواي اهريمني آينده")؛ اما در عوض، مبارزه بين اعضاي بدن سعي در اختيار گرفتن يک نيرو دارد تا آن را از آن خود کند. مبارزه بين اعضاي بدن فرايندي است که در آن يک نيرو با در بر گرفتن نيروهاي ديگر و متصل کردن خود به آنها در يک مجموعه ي جديد به غني سازي خود مي پردازد: يک شدن (becoming).