«هرمنويتيک در سده‌ي بيستم عمدتاً کارِ هايدگر و گادامر بوده است. اما اين دو نه خود واردِ گفت‌وگو شدند و نه کسي آن‌ها را به‌درستي به گفت‌وگو واداشت. وضعيتِ مجموعه‌ي آثار، که در خصوصِ هايدگر بسيار پيشرفت کرده و در موردِ گادامر تقريباً به پايان رسيده است، اين رويارويي را نه ‌تنها ممکن بلکه حتي لازم مي‌سازد: زيرا رابطه‌ي پيچيده و چندلايه‌ي گادامر با آموزگارش در اثرِ اصلي‌اش حقيقت و روش (1960) احتمالاً به دليلِ ملاحظاتِ شخصي کم‌تر بسط پيدا کرد و در نتيجه به‌دشواري قابلِ تعيين است. آيا اين اثر ادامه‌ي کارِ هايدگر با ابزارهايي ديگر بود يا طرحي در مقابلِ طرحِ هايدگر؟ ويراستِ اخيرِ مجموعه آثارِ گادامر که از سالِ 2000 در مجموعه‌اي جيبي پيشِ روي ماست […] مجالي فراهم مي‌کند که گويي براي نخستين‌بار حقيقت و روش را به‌منزله‌ي پاسخِ منسجمي به هايدگر تلقي کنيم که بر موضوعاتِ کاملاً جديدي تأکيد مي‌ورزد.» ــ از متنِ کتاب از هايدگر تا گادامر پژوهشي است در بابِ تاريخ و معناي «هرمنويتيک» از ابتدا تا مارتين هايدگر و به‌ويژه هانس ـ گئورگ گادامر. ژان گروندن، نويسنده‌ي کتاب، که علاوه‌بر نگارشِ رساله‌ي دکتريِ خود به‌راهنماييِ گادامر، با او مراوده و انسِ خاصي داشته است، در اين کتاب، نخست، در فصلي مفصل، به بيانِ تاريخچه‌ي سنتِ هرمنويتيکيِ غرب و نسبتِ آن با سنتِ «خطابه» مي‌پردازد و، پس از آن، در دو فصل، به پژوهشي بصيرت‌آميز و درخشان در خصوصِ هرمنويتيک هايدگر و به‌طورِکلي پروژه‌ي فلسفيِ او اقدام مي‌کند، تا بدين وجه زمينه را براي «تعيينِ جايگاهِ هرمنويتيک گادامر از منظرِ هايدگر» مهيا سازد. سپس در فصولِ چهارم تا دهم شرحي عميق از عناصرِ اصليِ «هرمنويتيک فلسفيِ» گادامر ــ بر زمينه‌ي بحث از ارکانِ اصليِ آن هم‌چون زبان، فهم، حقيقت، هنر، بازي، عيد، مناسک و گوشِ درون ــ به‌دست مي‌دهد. در نهايت، کتاب را با بررسيِ جايگاهِ هرمنويتيک فلسفيِ گادامر در جهانِ فرانسوي، و به‌ويژه نسبتِ او با فيلسوفاني چون ريکور و دريدا، به پايان مي‌برد.