همه ما مي‌انديشيم و کيفيت انديشيدن ما بر کيفيت زندگي ما (ازجمله يادگيري و آموزش ما) تأثير مي‌گذارد. انديشيدن با توجه به ميزانِ دشواريِ هدف، پرسش، مسأله، موضوع، تصميم، و استدلال در سطوح گوناگون شکل مي‌گيرد. بيشتر انديشيدن‌ها ما به تلاش چنداني نياز ندارند؛ ما صرفاً بدون تأمل و خودکار مي‌انديشيم. مثلاً، اگر از ما بپرسند «چاي دوست داريد يا قهوه؟» براي پاسخ دادن به آن به تلاش فکري چنداني نياز نداريم. اما اگر از ما بپرسند «علل عقب‌ماندگي و شکست برخي ملت‌ها چيست؟»، براي پاسخ دادن به آن، نياز داريم که فهم و دانشي عميق از موضوع داشته باشيم که خود مستلزم خبرگي در انديشيدن است. خبرگي و ورزيدگي در انديشيدن، همانند خبرگي و ورزيدگي در رشته‌هاي ورزشي، جز با تمرين و کوشش آگاهانه به دست نمي‌آيد. از سوي ديگر، ورزيدگي در انديشيدنْ ما را براي فعاليت‌هاي فکري دشوارتر و پيچيده‌تر توانا مي‌سازد (همان‌طور که ورزيدگي در يک رشته ورزشي ما را براي فعاليت‌هاي دشوارترِ جسماني توانا مي‌سازد). پياده‌روي و دويدن و ژيمناستيک هر سه ورزش‌اند. همه ما، اگر مشکل خاصي نداشته باشيم، پياده‌روي مي‌کنيم. پياده‌روي ورزش دشواري نيست و به مهارت خاصي نياز ندارد و کمتر کسي راه رفتن ما را قضاوت مي‌کند. اما تعدادِ کمتري از ما مي‌توانيم بدويم. دويدن نياز به تلاش بيشتري دارد و احتمال اينکه دويدنمان را قضاوت کنند بيشتر است. به همين ترتيب، ژيمناستيک ورزش دشواري است که به بيشترين مهارت و ورزيدگي نياز دارد و شمار کساني که توان انجام‌دادن حرفه‌ايِ آن را دارند اندک است. لازمه ورزيدگي در انديشيدنْ يادگيريِ سنجشگرانه‌انديشي (تفکر نقادانه) است. ريچارد پل آن را به ساده‌ترين شکل چنين تعريف کرده است: «سنجشگرانه‌انديشيْ انديشيدن دربار? انديشيدن به قصد ارتقاي انديشيدن است.» سنجشگرانه‌انديشيْ ابزارهاي عقلاني براي تحليل و ارزيابيِ انديشيدنِ خودمان و ديگران و نظارت بر آن را در اختيارمان مي‌گذارد و به ما مي‌آموزد که چطور هدف‌هاي مهم و پرسش‌هاي اساسي را تشخيص دهيم و ميان آنها و هدف‌هاي کم‌اهميت و پرسش‌هاي فرعي فرق بگذاريم؛ همچنين به ما مي‌آموزد که چطور با جمع‌آوري اطلاعات مناسب و تحليل کارآمد آنها به سمت هدف و پاسخ پرسشمان حرکت کنيم.