معرفت هميشه در شرق با امر قدسي و كمال روحاني توام بوده است. دانستن نهايتا يعني تغيير و تبدل يافتن طي فرايند شناخت، همان گونه كه سنت غربي در طول قرن‌ها چنين بوده است. اما امانيزم و دنيوي‌سازي بعد از قرون وسطي كه جدايي معرفت از هستي و تعقل از امر قدسي را شدت بخشيد، بر آن سايه افكند. حكمت شرقي همواره نماد تكامل روحي بوده‌است. تعقل نهايتا يك امر قدسي شمرده مي‌شود.