كتاب ”انساني، بسيار انساني“ دوره ميانه نويسندگي نيچه را به ياد ما مي‌آورد. او در اين زمان با تمايل به فلسفه تحقيقي مشخص (positivism) از سبك رمانتيك آلمان مي‌گسلد و با توسل به ديد خود از آن چيزي كه ملاحظه ميكند porspectivism طرح خويشتن را توجيه مي‌نمايد. نيچه در اين كتاب از بحراني كه تماميت فرهنگ و تمدن ما را درهم مي‌نورد سخن مي‌گويد، نيچه معتقد بود كه آن آزادي كامل روح كه همسنگ تملك نفس و تهذيب قلب است وجود ندارد.