تا اواسط قرن بيستم، اكثر مديران ابعادانساني شغل خود را ناديده مي‌گرفتند و در مورد انسان مفروضاتي بسيار ساده و ابتدايي داشتند. اكثر مديران تصور مي‌كردند شايد هنوز هم درصدي از مديران چنين مي‌پندارند كه كاركنان علاقه چنداني به كار ندارند و فقط براي پول كار مي‌كنند. در اين صورت، تنها كاري كه مديران بايد انجام دهند، تدوين طرح‌هاي انگيزشي مالي، ايجاد امنيت شغلي و شرايط كاري خوب است. اين برداشت ساده از انسان و نيازهاي او در عمل موثر نبوده و نمي‌تواند مسائل پيچيده انساني را، كه مديران سازمان‌ها با آن روبرو هستند، حل و فصل كند...