محمود صبا (محمود خان ملک‌الشعرا صباي کاشاني) را مي‌توان يکي از شاخص‌ترين نمونه‌ها و نمادهاي تجدد در نقاشي دوره‌ي قاجار به حساب آورد که نه اصل و ريشه را گم کرد و نه در اصول هنر مدرن غرب غرق شد. بلکه عمده‌ي نظرش ابتکار و خلق وجوه تازه از ترکيب سنت‌هاي هنري ايران با اصول و قواعد نقاشي اروپائي بود. در نقاشي‌هاي دقيق و مستند گونه از بناها و فضاهاي تهران عصر ناصري، او به خوبي مهارت بالاي خود را در ژرف‌نمائي و بازنمائي کيفيت‌هاي نوري نشان مي‌دهد. آثار او ساده و بي‌هيچ ادعايي، مظهر تحولي جهاني و بازتاب عصر و دوران اوست. ازاين رو، آثار وي هم ارزش هنري دارند و هم ارزش تاريخي. روش تحقيق در اين پژوهش تاويلي- تحليلي بر اساس فلسفه پديدارشناسي «ادموند هوسرل» بوده و بر مبناي جمع‌آوري اطلاعات اسنادي و استفاده از منابع مکتوب، آثار هنري و تابلوهاي نقاشي صورت گرفته است.