هيچ‌وقت در پاريس، چنان گرماي شبانه‌اي را حس نكرده بودم، و همين موضوع حس غيرواقعي بودني را كه در دل اين شهر شبح‌وار تجربه مي‌كردم، افزايش مي‌داد. شايد خود من شبح بودم؟ دنبال چيزي مي‌گشتم تا خودم را به آن بند كنم... شخصيت‌هاي موديانو هميشه ناآرام هستند و هيچ‌وقت احساس آرامش نمي‌كنند. آنها درباره هيچ چيز اطمينان ندارند، نه درباره رگ و ريشه خود، نه سرگذشت خود، نه حافظه خود، نه زندگي‌اي كه از سر مي‌گذرانند و نه احساساتشان. فقط سعي مي‌كنند تا آنجا كه مي‌توانند زنده بمانند. آدم‌هايي هستند متعلق به گذشته، ديگر وجود ندارند، يا اين‌كه تقريبا ديگر وجود ندارند... اشباحي شناور در زمان حال كه فقط به واسطه روزگاري كه از سر گذرانده‌اند زنده‌اند و همواره در كمين چيزي هستند كه بتواند آنها را دوباره به دوره‌اي ناپديد شده وصل كند...