سهراب مسافر است: مسافري به راه و راهوار. كوله‌بارش هميشه آماده و سبك: تنها به اندازه پيراهن تنهايي‌اش و مقصد، هر جا كه بتوان نشان از زيبايي درون ديد. و اين دل‌نگراني‌هايش را پاياني نيست: حتي براي آب و كبوترّ! او خوب نگاه مي‌كند و تفاوت نگاهش با ما، در اشعارش پيداست. سهراب شعر را نقاشي مي‌كند: آن‌گاه كه شعر مي‌سرايد مي‌توان زواياي طبيعت را در آن ديد و هواي آن را تنفس كرد.