از شنيدن عباراتي چون «زمان همه‌چيز رو درست مي‌كنه» يا «هر كه در اين بزم مقرب‌تر است جام بلا بيشترش مي‌دهند» خسته شديد؟ وقتي به جمله «زندگي كن، بخند و عشق بورز» برميخوريد، پيش خودتان فكر مي‌كنيد، خوب پس تكليف بقيه گزينه‌ها چه مي‌شود؟ از لحظه‌اي كه از خواب بيدار مي‌شويم و با چشمان نيمه‌باز تلفن همراه‌مان را چك مي‌كنيم، ذهن‌مان با جملات مثبت و انگيزشي ريز و درشت، از «فقط و فقط انرژي مثبت» گرفته تا «زندگي زيباست» بمباران مي‌شود. آموخته‌ايم كليد خوشبختي، سركوب كردن تمام انرژي‌هاي منفي در خود و يا ديگران است. آموخته‌ايم حتي وقتي بيماريم يا درگير جدايي، سوگ و لبريز از احساساتي هستيم كه منفي نام‌گذاري شده‌اند، نبايد منفي‌باف و نااميد و دلسرد شويم. ولي با اينهمه مثبت‌گرايي چرا همگي مضطرب، غمگين و فرسوده هستيم؟ گودمن معتقد است قانون هميشه مثبت بودن و هميشه مثبت انديشيدن يك شعار من‌درآوردي است. شعاري كه انسان را رباتي هميشه مثبت‌انديش فرض مي‌كند كه بايد در همه‌چيز، به معناي واقعي كلمه همه‌چيز، نيمه پر ليوان را ببيند.