آثاري که به معرفي پديدارشناسي مي پردازند، عموماً به دو شيوه نوشته شده‌اند. بعضي از اين آثار به دليل تکثر، و بنا به فرض، تشتّت آراي پديدارشناسان ترجيح مي‌دهند که افکار هر يک از پديدارشناسان را مستقلاً مطرح کنند. مطابق با ديدگاه نويسندگان اين آثار، نمي توان چارچوب عامي به دست داد که مورد اتفاق همي پديدارشناسان باشد. در مقابل، بعضي ديگر از اين آثار کوشيده‌اند چارچوب عامي براي کار پديدارشناختي فراهم آورند، اما گاهي اين چارچوب چنان محدود است که گنجاندن آراي بسياري از پديدارشناسان شاخص در آن مشکل است. نويسنده اين کتاب، دان زهاوي، که خود يکي از پديدارشناسان صاحب نظر است، راه ديگري پيش مي‌گيرد و بنا دارد با تکيه بر انديشه‌هاي ادموند هوسرل، مارتين هايدگر و موريس مرلو-پونتي، و نيز گاهي امانوئل لويناس، ژان پل سارتر و ميشل آنري، و تأکيد بر اشتراکات فکري آن‌ها، به شرح مسائل بنيادين و روش پديدارشناسي (بخش اول)، تحليل‌هاي پديدارشناختي از بعضي موضوعات اساسي (بخش دوم) و نيز کاربست پديدارشناسي در ساير رشته‌ها (بخش سوم) بپردازد. سعي نويسنده در همي اين مباحث نشان دادن مبنا و بذر انديشه‌هاي پديدارشناسان پساهوسرلي در آثار خود هوسرل است. اين کتاب علاوه بر معرفي پديدارشناسي و خصوصاً رفع بعضي سوءبرداشت‌هاي رايج از آن، خواننده را با شيوه‌اي آشنا مي‌کند که بسياري از پديدارشناسان هم‌روزگار ما به فلسفه‌ورزي مي ‌پردازند.