لبخندهاي مستند حكايت روزگار ماست. روزگاري كه هر نقطه آن پر است از تضاد و تناقض. روزگاري كه با هر چيز مي‌توان خنديد و به هر چيز. و حكايت شاعري كه صبح علي‌الطلوع كه از خانه مي‌زند بيرون ـ كه البته گاهي اين صبح علي‌الطلوع 10 صبح است ـ نگاهش و گوشش به اين و آن است تا نكته‌اي بشنود و بيايد و بنويسد. نكته‌اي كه گاه آن‌قدر طنزآميز است كه به حادثه‌اي از پيش طراحي شده مي‌ماند ولي باور كنيد همه اين لبخندها اگر نام آن‌ها را بتوان لبخند گذاشت، مستندند بدون دخالت دست. و آنك‌هايي براي تولد لبخند. اميد كه دوست داشته باشيد.