او خورشيد بود. نظير نداشت. اگر بخواهم به چيزي تشبيهش کنم بايد بگويم به قارچ‌هاي لطيف جنگل‌زاران مي‌ماند، به روزهاي دوچرخه‌سواري در جاده‌هاي بکر، به اولين گيلاس‌هاي بهاري. تک بود، يکي‌يک‌دانه بود، هر چند فقط يک پا داشت، و همان يک پا هم مثل تمام وجودش زيبا بود. سخن گفتن درباره‌ي پايش زود است، چون توضيحاتي مي‌طلبد، اما درباره‌ي زيبايي‌اش نه، بي‌هيچ ملاحظه و به هر مقدار که لازم باشد بايد اين زيبايي را به ياد آورد. آن پا نشان از جنگ دارد، از سفر، از دوردست‌ها…