بيش‌تر سازمان‌ها دوست دارند كاركناني داشته باشند كه سطح بالايي از اشتياق را براي مشاغل شركت‌ها و همكارانشان نشان دهند. حقيقت اين است كه حدود 95 درصد از افراد وقتي وارد شغلي مي‌شوند درباره كار و سازمان خود مشتاق و در انتظاراتشان از نوع رفتار سازمان با آن‌‌ها منطقي‌اند. 5 درصد ديگر اين‌گونه نيستند. مشكل عمده اين است كه مديران در بسياري از سازمان‌ها رفتار اين گروه كوچك را تقريبا به همه كاركنان تعميم مي‌دهند محيط كار را طاقت‌فرسا و اشتياقي را كه بيش‌تر افراد به شغل خود مي‌آورند سركوب مي‌كنند. اما در حدود 14 درصد از سازمان‌ها اشتياق در كاركنان به طور محسوس كاهش نمي‌يابد. دليل اين تفاوت چيست؟ و آيا اين تفاوت بر موفقيت كسب و كار تاثير مي‌گذارد؟ اين‌ها سوالات اصلي اين كتاب هستند.