دغدغه‌هاي يک فيلم‌ساز که درگير يک ماجراي عاشقانه است. «گاهي معمولي‌ترين و ابتدايي‌ترين داشته‌هاي آدم‌ها مي‌شه بزرگ‌ترين حسرت زندگي‌شون» ديالوگ معروف آل‌پاچينو در فيلم بي‌خوابي. در بخشي از اين کتاب مي‌خوانيم: مرور کردن خاطره‌ها کارِ احمقانه‌اي است. بيهوده است. خطر هم دارد. نوشتاري کردن خاطره‌ها خطرش بيشتر. هر چيزي که جايي ثبت شود خطرناک است و کسي بايد نابودش کند. مي‌خواهم اين‌جاي داستان نامه‌هايي را که به شرلي نوشته‌ام مرور کنم. آن روزها از هر کدام از اين اسناد براي خودم کپي مي‌گرفتم و بايگاني مي‌کردم؛ رونوشتي براي شخصِ خودم. قبل از اين‌که آخرين نامه را توي پاکت بِچپانم و بروم درِ خانه‌اش و نقشِ پستچي را بازي کنم، دودل بودم که اصلِ نامه را براي خودم نگه دارم يا نه. آن کاغذِ کپي آن‌قدر زيبا بود که خواستم دستِ شرلي باشد و اصلش پيشِ خودم. دودل بودم و با خودم گفتم درِ پاکت را باز مي‌گذارم و وقتي درِ خانه‌اش رسيدم در موردش تصميم مي‌گيرم...