ژان بودریار، نظریه پرداز بلندآوازه فرانسوی و سردمدار پسامدرنیسم، مهم‌ترین چرخش فکری خود را با حمله‌ای سنگین به آرای میشل فوکو به نمایش گذاشته است. بودریار در این کتاب اساس اندیشه فوکو را به چالش کشیده، نظام غالب و غول آسایش را از درون متلاشی می‌کند. او سخن‌پردازی فوکو در باب مقولات محوری آثارش یعنی «قدرت» و «میل جنسی» را به پرسش می‌کشد و دوران این سخن را سپری شده می‌داند. هفت سال پس از فراموش کردن فوکو، بودریار در گفت و گویی با لوترنژه شرکت می‌کند تا این بار خود را به دست فراموشی بسپارد. آن متن و این مصاحبه در کنار هم، با ضرباهنگ شتاب ناک، سبک گزین گویه وار و لحن جدل بار خود، معرف ارای اندیشه وری شده‌اند که غرابت و تازگی نوتارش یادآور نیچه است.