از نظر محمد عابدالجابري قرآن به‌مثابه وحي الهي محصول يك فرايند است، فرايندي كه مراحل و فرازونشيب‌هاي دعوت محمدي در دوره‌هاي مكه و مدينه آن را شكل داده است. در نتيجه، هرگونه فهمي از قرآن بايد بر اساس همين واقعيت انجام پذيرد. الجابري در كتاب رهيافتي به قرآن كريم با ارايه‌ي چنين تعريفي از قرآن، روش پيشنهادي خود براي فهم اين كتاب را به‌دست مي‌دهد. به باور او، براي فهم قرآن تنها توجه به روايات اسباب نزول به‌مثابه گزارش‌هاي تاريخي از سبب نزول اين آيه يا آن سوره كفايت نمي‌كند، بلكه بايد قرآن در متن جريان نبوي در طول بيست‌و‌سه سال با همه‌ي فرازونشيب‌ها و چالش‌هايي كه دعوت محمدي با آن روبه‌رو بوده فهم شود. فهم قرآن حكيم درواقع نمونه‌ي علمي كاربست اين روش در فهم معاني قرآن است. او همه‌جا به اصل معناكردن قرآن «معاصر با خود» و فهم قرآن «معاصر با ما» پايبند است و از ميان اين دو، بر بخش نخست تاكيد ويژه دارد. به‌اين‌ترتيب، فهم قرآن حكيم يك تجربه‌ي نوين در تفسير قرآن كريم است كه افق جديدي را در حوزه‌ي تفسير به‌روي قرآن‌پژوهان مي‌گشايد و آنان را به نگرش به قرآن از منظري متفاوت فرامي‌خواند كه در پرتو آن پاره‌اي از معاني و دقايق ناپيداي قرآن ظاهر و يا دست‌كم دست‌يافتني‌تر و شفاف‌تر مي‌شوند. او كتاب خود را كاري موفق در «قرائت قرآن از طريق سيره، و قرائت سيره از طريق قرآن» مي‌داند و از آن احساس رضايت مي‌كند. اگر مقصود از «كاري موفق» اولين گام و البته گامي بلند در اين مسير باشد، بايد در اين احساس با او همراه بود.