از نظر محمد عابدالجابری قرآن به‌مثابه وحی الهی محصول یک فرایند است، فرایندی که مراحل و فرازونشیب‌های دعوت محمدی در دوره‌های مکه و مدینه آن را شکل داده است. در نتیجه، هرگونه فهمی از قرآن باید بر اساس همین واقعیت انجام پذیرد. الجابری در کتاب رهیافتی به قرآن کریم با ارایه‌ی چنین تعریفی از قرآن، روش پیشنهادی خود برای فهم این کتاب را به‌دست می‌دهد. به باور او، برای فهم قرآن تنها توجه به روایات اسباب نزول به‌مثابه گزارش‌های تاریخی از سبب نزول این آیه یا آن سوره کفایت نمی‌کند، بلکه باید قرآن در متن جریان نبوی در طول بیست‌و‌سه سال با همه‌ی فرازونشیب‌ها و چالش‌هایی که دعوت محمدی با آن روبه‌رو بوده فهم شود. فهم قرآن حکیم درواقع نمونه‌ی علمی کاربست این روش در فهم معانی قرآن است. او همه‌جا به اصل معناکردن قرآن «معاصر با خود» و فهم قرآن «معاصر با ما» پایبند است و از میان این دو، بر بخش نخست تاکید ویژه دارد. به‌این‌ترتیب، فهم قرآن حکیم یک تجربه‌ی نوین در تفسیر قرآن کریم است که افق جدیدی را در حوزه‌ی تفسیر به‌روی قرآن‌پژوهان می‌گشاید و آنان را به نگرش به قرآن از منظری متفاوت فرامی‌خواند که در پرتو آن پاره‌ای از معانی و دقایق ناپیدای قرآن ظاهر و یا دست‌کم دست‌یافتنی‌تر و شفاف‌تر می‌شوند. او کتاب خود را کاری موفق در «قرائت قرآن از طریق سیره، و قرائت سیره از طریق قرآن» می‌داند و از آن احساس رضایت می‌کند. اگر مقصود از «کاری موفق» اولین گام و البته گامی بلند در این مسیر باشد، باید در این احساس با او همراه بود.