بودا بيش از 2500 سال پيش در حالي كه زير درختي نشسته بود با اشراقي عظيم به بيداري رسيد. و به معرفت تعيين كننده درباره سرنوشت آدمي راه برد. و با يقيني تزلزل‌ناپذير پي برد كه خود از رنج سرنوشت رهايي يافته است. با گذشت زماني چنين بلند گويي غبار زمانه هيچ از شفافيت پيام و اشراق بودا نكاسته است. افسون بودا هنوز در ما كار گر است و نه در ما كه حتي در پيشتازترين انديشمندان امروز فرهنگ غرب از جمله كلود لوي اشتروس، اما چرا؟ و آيا اين خود قابل دفاع است؟ آيا رازي از ديار شرق كه در نيمه‌هاي هزاره نخست پيش از ميلاد در دل شرايط تاريخي‌اي به كلي بيگانه و متفاوت از روزگار ما مي‌زيست چه در چنته دارد تا امروز و اكنون براي دنياي معاصر به ارمغان آورد؟